Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΓΡΑΦΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ (αριθμ.243/2005)..........

Απόσπασμα Δικαστικής απόφασης για το λεγόμενο "Μακεδονικό" πρόβλημα

Αριθμός 243/2005

Εφετείο Δυτικής Μακεδονίας

Πρόεδρος: Μίμης Γραμματικούδης
Δικαστές: Π. Ντάσκα, Α. Τυραννίδου (εισηγήτρια)
Δικηγόροι: Ε. Τέλλη, Α. Ιωάννου

... Στο άρθρο 11 παρ. 1 της ΕΣΔΑ ορίζεται ότι «κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία του συνέρχεσθαι ειρηνικώς και στην ελευθερία συνεταιρισμού, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος ίδρυσης μετ’ άλλων συνδικάτων και προσχώρησης σε συνδικάτα με σκοπό την προάσπιση των συμφερόντων τους». Κατά δε την παρ. 2 εδ. α΄ του ίδιου άρθρου, «η άσκηση των δικαιωμάτων αυτών δεν επιτρέπεται να υπαχθεί σε άλλους περιορισμούς πέραν απ’ αυτούς που προβλέπονται από το νόμο και αποτελούν αναγκαία μέτρα, σε δημοκρατική κοινωνία, για την εθνική ασφάλεια, τη δημόσια ασφάλεια, την προάσπιση της τάξης και πρόληψη του εγκλήματος, την προστασία της υγείας και την ηθικής ή την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών τρίτων.»
Κατά συνέπεια, από τις προπαρατιθέμενες διατάξεις των ενλόγω άρθρων 9, 10 και 11 της ΕΣΔΑ συνάγεται ότι η δημόσια τάξη είναι θεμιτός περιορισμός των δικαιωμάτων που προβλέπονται από τις διατάξεις αυτές. Η δημόσια δε τάξη, η προς την οποία αντίθεση του σκοπού του σωματείου δημιουργεί λόγο μη αναγνώρισής του από το δικαστήριο, αποτελείται από θεμελιώδεις κανόνες και αρχές που κρατούν σε ορισμένο χρόνο στη χώρα και απηχούν τις δικαιικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτειακές, πολιτικές, θρησκευτικές, ηθικές και άλλες αντιλήψεις, οι οποίες διέπουν τον έννομο βιοτικό ρυθμό αυτής. Αντίθεση προς τη δημόσια τάξη υπάρχει όταν προσβάλλονται οι αντιλήψεις αυτές και διαταράσσεται ο βιοτικός ρυθμός (ΟλΑΠ 6/1990, 17/1999, 4/2005, ΕλλΔνη 31.552, 40.1288, 46.382).
Πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ενόψει της πιο πάνω διάταξης του άρθρου 11 της ΕΣΔΑ, με την απόφασή του της 17.2.2004 που εκδόθηκε στην υπόθεση
Gorzelik και λοιπών κατά της Πολωνίας, μετά από ατομική προσφυγή κατά του Πολωνικού Κράτους, για άρνηση των αρχών αυτού να προβούν στην επίσημη καταχώριση του σωματείου των προσφυγόντων υπό την επωνυμία «Ένωση των προσώπων σιλεσιανής ιθαγένειας», έκρινε ότι: Η ελευθερία συνεταιρισμού δεν είναι απόλυτη και πρέπει να γίνει δεκτό ότι, όταν ένα σωματείο διά των δραστηριοτήτων του ή των προθέσεων, τις οποίες δηλώνει ρητώς ή σιωπηρώς στο πρόγραμμά του, θέτει σε κίνδυνο τους θεσμούς του Κράτους ή τα δικαιώματα και τις ελευθερίες άλλων, Makedoniki
» ως μέσα δε για την επίτευξη του άνω σκοπού αναφέρεται ότι είναι οι ομιλίες, τα δημοσιεύματα, τα διαβήματα κάθε μορφής, καθώς και η συνεργασία του σωματείου με άλλα σωματεία, που έχουν κοινούς σκοπούς, την τοπική αυτοδιοίκηση και τους άλλους αρμόδιους δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς.
Ο προαναφερόμενος σκοπός του Σωματείου αποτελεί αντικείμενο έρευνας για να διαπιστωθεί εάν είναι σύννομος, ή αντιβαίνει στη δημόσια τάξη, υπό την αναλυθείσα παραπάνω έννοια αυτής, ή δημιουργεί σύγχυση αναφορικά με τη σωματειακή δράση των μελών του. Προς τούτο, κρίσιμα είναι τα σημεία που αφορούν στην επικαλούμενη «διάσωση και διάδοση μακεδόνικου πολιτισμού», όπως και τη «διατήρηση και καλλιέργεια της μακεδόνικης γλώσσας –«
Makedoncki
».
Πριν από το 1944 «Μακεδονία» ως σλαβικό κράτος και «Μακεδ
oνικό Έθνος», ως ιδιαίτερη εθνότητα ήταν έννοιες παντελώς άγνωστες. Στις 2.8.1944, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, ο Κροάτης Τίτο δημιούργησε το ΓMakedoncki». Ούτε φυσικά υφίσταται στην Ελλάδα «μακεδόνικη μειονότητα». Είναι αυτονόητο, ότι ένα μωσαϊκό εθνοτήτων δεν μπορεί σε εξήντα χρόνια να αποκτήσει εθνολογική οντότητα, στηριζόμενο σε χαλκευμένα ιστορικά στοιχεία. Από τα παραπάνω αποδεικνύεται ανενδοιάστως ότι ο σκοπός του υπό αναγνώριση Σωματείου αντίκειται προς τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, αφού θέτει σε κίνδυνο τους θεσμούς του Ελληνικού Κράτους, με τις εξαγγελλόμενες ρητώς και σιωπηρώς δραστηριότητες των μελών του. Περαιτέρω και με την εμμονή του ως αβάσιμη κατ’ ουσία. Επομένως, εφόσον τα ίδια δέχθηκε και το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλούμενη απόφαση του, έστω και με συνοπτική αιτιολογία, η οστη γενική αναφορά του όρου «μακεδόνικος - ική» πολιτισμός - γλώσσα προκαλεί σύγχυση τόσο στο εσωτερικό της Χώρας και, ιδίως, στους ενδιαφερομένους να συμμετάσχουν στο Σωματείο ως μέλη, αποδεχόμενοι το σκοπό αυτόν, όσο και διεθνώς, στα κράτη και στους λοιπούς φορείς με τους οποίους θα συναλλαχθεί αυτό, ενόψει της πραγμάτωσης του σκοπού του μέσω διαβημάτων, συνεργασιών κλπ. Συμπερασματικά, η αναγνώριση του Σωματείου προσκρούει στην ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης των πολιτών της περιοχής και κατ’ επέκταση της γαλήνης της Χώρας. Γι’ αυτό και η αίτηση είναι απορριπτέα ποία συμπληρώνεται με τις ανωτέρω σκέψεις, δεν έσφαλε, γι’ αυτό οι αντίθετοι λόγοι της εφέσεως πρέπει να απορριφθούν ως ουσιαστικά αβάσιμοι, όπως και η έφεση στο σύνολό της... Freedom of peaceful assembly and association.
- Public policy is a legitimate limitation of rights. The public and policy, in which unlike the purpose of the association creates a reason for refusing recognition by the court, consisting of fundamental
is rules and principles that keep a certain time in the country and reflect dikaiikes, social, civic, political, religious, moral and other beliefs, which govern the legal standard that pace. Contrary to public policy is when
rosvallontai these perceptions and disturbed biotic rate.
ιουγκοσλαβικό ομόσπονδο κράτος (ένα από τα έξι της τότε Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας που προέκυψε ως ενιαίο Κράτος το 1918), της λεγόμενης Δημοκρατίας της Μακεδονίας, με πρωτεύουσα τα Σκόπια. Έως τότε, οι κάτοικοι της περιοχής των Σκοπίων δεν είχαν ούτε σερβική, ούτε βουλγαρική, παρά τα φιλοβουλγαρικά αισθήματα των περισσότερων κατοίκων της και πολύ περισσότερο, δεν είχαν «μακεδόνικη» εθνική συνείδηση. Την τελευταία τους έπεισε να την αποκτήσουν ο Τίτο, προκειμένου να αποκολλήσει τους Σκοπιανούς από το άρμα των Βουλγάρων, έχοντας ως απώτερο σκοπό τη σύσταση ενιαίου μακεδόνικου κράτους, υπό σλαβικό μανδύα και την έξοδο της χώρας του στο Αιγαίο. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στην περίοδο του μεσοπολέμου, η κυβέρνηση του Βελιγραδίου υποστήριζε ότι οι κάτοικοι της περιοχής των Σκοπίων ήταν Σέρβοι. Αργότερα όμως, για να υποβοηθηθεί η προσπάθεια «μακεδονοποίησης» του πληθυσμού της Λ.Δ. Μακεδονίας, που κατοικείτο τότε από ακαθόριστης εθνικότητας πληθυσμούς, με υπεροχή των σλαβόφωνων, αλβανοφώνων και τουρκόφωνων, έπρεπε να αναπτυχθούν όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα λαό, ως διαφορετικό έθνος, δηλαδή η γλώσσα, η ιστορία και ο πολιτισμός. Καταρχήν, ιδιαίτερη φροντίδα δόθηκε στη λεγόμενη «μακεδόνικη» γλώσσα, που αποτελείτο κατά βάση από λέξεις σλαβικής προέλευσης, εμπλουτισμένη και με ελληνικές αυτούσιες ή παραλλαγμένες, καθώς επίσης και λέξεις τουρκικές, βλάχικες, αλβανικές κλπ. Το ιδίωμα αυτό στην ουσία ήταν η δυτική διάλεκτος της βουλγαρικής γλώσσας, την οποία ομιλούσαν οι κάτοικοι της περιοχής των Σκοπίων. Μετά το 1944 Σκοπιανοί γλωσσολόγοι προσπάθησαν να αφαιρέσουν όλα τα βουλγαρικά στοιχεία από τη διάλεκτο αυτή και να τα αντικαταστήσουν με λέξεις σερβοκροατικές, ώστε να μπορεί η λεγόμενη «μακεδόνικη» γλώσσα, έτσι όπως εξελίχθηκε, να γίνει πλέον κατανοητή από τους σερβοκροατικούς πληθυσμούς της βόρειας Γιουγκοσλαβίας. Ακόμη, δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στην εκ των υστέρων «κατασκευή» της ιστορίας του «Μακεδόνικου» έθνους. Το Δεκέμβριο του 1948 ιδρύθηκε στα Σκόπια το «Ινστιτούτο Εθνικής Ιστορίας του Μακεδόνικου Λαού». Το ενδιαφέρον των Σκοπιανών ιστορικών επικεντρώθηκε στην απόδειξη της υπάρξεως ενός ξεχωριστού «μακεδόνικου» έθνους, έστω και αν το «έθνος» τούτο, στο παρελθόν, δεν είχε δώσει σημεία ζωής.
Στη συνέχεια, οι πολιτικοί των Σκοπίων δεν περιορίσθηκαν στην προσπάθειά τους «μακεδονοποίησης» του πληθυσμού της περιοχής. Για να ευαισθητοποιήσουν τα πλήθη, αλλά και τη Διεθνή Κοινότητα, δημιούργησαν μία «Μεγάλη ιδέα» περί πλήρους εθνικής αποκατάστασης του «Μακεδόνικου» έθνους, διακηρύσσοντας ότι η Μακεδονία στο σύνολο της, δηλαδή τα τρία Βιλαέτια (περιφέρειες) της αυθαίρετης τότε διαίρεσης της τουρκικής Διοίκησης στη Μακεδονία, κατά τους χρόνους της Οθωμανικής κυριαρχίας, που είχαν ως πρωτεύουσες τη Θεσσαλονίκη, το Μοναστήρι και τα Σκόπια, είναι χώρα σλαβική, και ως προς την ιστορική της προέλευση και ως προς την εθνική της σύσταση. Γι’ αυτό (κατά τη «Μεγάλη Ιδέα»), πρέπει να ενωθεί και να αποτελέσει ένα ενιαίο κράτος, δεδομένου ότι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μόνον το Γιουγκοσλαβικό Τμήμα της Μακεδονίας αποκαταστάθηκε εθνικά, στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας (θεωρία του «αλυτρωτισμού»). Η προβολή αυτής της «Μεγάλης Ιδέας» στα Σκόπια και στο εξωτερικό δημιούργησε τις σημερινές προστριβές με την Ελλάδα, η οποία δεν είναι δυνατό να ανεχθεί αυτή την έστω «ακαδημαϊκή», καταρχήν, προσβολή της ακεραιότητας του εδάφους της και της ομοιογένειας του πληθυσμού της, που επιχειρείται από την πλευρά των Σκοπίων. Εξάλλου, ουδείς πολιτισμένος λαός μπορεί να ανεχθεί την πλαστογράφηση της Ιστορίας του. Στην προσπάθεια αυτή των Σκοπίων, που άρχισε μετά τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, αφότου το κράτος των Σκοπίων απέκτησε οντότητα, το έτος 1991, εντάσσεται η διάδοση των παραπάνω ιδεών από διάφορους εθνικιστές μετανάστες, οι οποίοι, μέσω οργανώσεων και σωματείων που δρουν κυρίως στο εξωτερικό (Αυστραλία, Καναδά, Η.Π.Α.) με ομιλίες, συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις πολιτιστικές κλπ. παραπληροφορούν το κοινό, δημιουργώντας εσφαλμένες εντυπώσεις περί υπάρξεως «Μακεδονικού» έθνους και πολιτισμού, «μακεδονικής» γλώσσας και συνείδησης. Παράλληλα, καλλιεργούν και την ιδέα του αλυτρωτισμού, όπως προεκτέθηκε, επιχειρώντας να δημιουργήσουν αποσχιστικές τάσεις, θέτοντας και το ανύπαρκτο θέμα της λεγόμενης «μακεδόνικης μειονότητας» που ζει στην Ελλάδα.
Μάλιστα για το θέμα αυτό προσέφυγαν στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ στη Γενεύη, το Μάιο του 1990, ενώ τον Ιούνιο του ίδιου έτος έθεσαν και πάλι το ίδιο θέμα στα πλαίσια της Συνδιάσκεψης της ΔΑΣΕ στην Κοπεγχάγη...
Σύμφωνα με όσα προεκτέθηκαν, δεν υπάρχει Μακεδόνικο Έθνος και κατά συνέπεια, μακεδόνικός πολιτισμός και μακεδόνικη γλώσσα «

το άρθρο 11 (της ΕΣΔΑ) δεν αποστερεί από τις αρχές ενός Κράτους την εξουσία προστασίας των ενλόγω θεσμών και προσώπων και ότι τούτο απορρέει και από την παρ. 2 του άρθρου 11 και από τις θετικές υποχρεώσεις του Κράτους δυνάμει του άρθρου 1 της Συμβάσεως, να αναγνωρίζει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των προσώπων, τα οποία εξαρτώνται από τη δικαιοδοσία του (σκέψη 94 της απόφασης αυτής, ΟλΑΠ 4/2005, ό.π.).
... Οι αιτούντες είναι μέλη της προσωρινής διοικούσας επιτροπής του υπό σύσταση σωματείου, με έδρα την πόλη της Φλώρινας και με την επωνυμία «Στέγη Μακεδόνικου Πολιτισμού». Για την ευδοκίμηση της αιτήσεώς τους, περί αναγνωρίσεως του προαναφερόμενου σωματείου, προσκομίζουν όλα τα απαιτούμενα από το νόμο (άρθρα 78 - 80 ΑΚ) στοιχεία, μεταξύ των οποίων και το από 19.6.2003 καταστατικό του, που αποτελείται από 25 άρθρα, με τα οποία ορίζονται τα σχετικά με την ίδρυση και τη λειτουργία του. Στο άρθρο 2 του καταστατικού ορίζεται ότι σκοπός του Σωματείου είναι, μεταξύ άλλων, «η πολιτιστική αποκέντρωση και η προστασία των πνευματικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και παραδόσεων των μνημείων πολιτισμού και γενικά η διάσωση και διάδοση μακεδόνικου πολιτισμού. Η διατήρηση και καλλιέργεια της μακεδόνικης γλώσσας - «


5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αυτά στα δώσανε και καλά έκανες και μας τα παρουσίασες.
Την καταδίκη της Ελλάδας για αυτή την υπόθεση στο Ευρωπαικό Δικαστήριο απο το 2001 την γνωρίζεις;
Αν όχι δες εδώ.
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,id=57444208,79590000
Αν μπορείς δημοσίευσε και το σχόλιο και την απόφαση. Μπορείς;

Ανώνυμος είπε...

Ομόφωνη η ευρωκαταδίκη για το «όχι» στις μειονοτικές ενώσεις

Των ΧΡ. ΖΕΡΒΑ, ΝΙΚ. ΡΟΥΣΣΗ

Οριστική και αμετάκλητη είναι πλέον η καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τη στάση της να μην επιτρέπει τη λειτουργία ενώσεων των μειονοτήτων στη χώρα.

Αυτή τη φορά η ομόφωνη καταδίκη του Ευρωδικαστηρίου αφορούσε τη διάλυση του σωματείου Τουρκική Ενωση Ξάνθης και της Ενωσης Γυναικών Ροδόπης.

Οι ευρωδικαστές, ανάμεσά τους και ο Ελληνας ad hoc δικαστής Πέτρος Παραράς (ο οποίος αντικατέστησε τον Χρ. Ροζάκη, που δήλωσε κώλυμα), αλλά και ο Κύπριος Γ. Νικολάου, έκριναν ότι η Ελλάδα, απαγορεύοντας τη νόμιμη λειτουργία των παραπάνω σωματείων, παραβιάζει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, όπως αυτό κατοχυρώνεται στο άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Στο σκεπτικό των αποφάσεων, που είναι αφοπλιστικό για τις ελληνικές θέσεις, αναφέρεται χαρακτηριστικά πως «ακόμη και αν θεωρηθεί ότι πραγματικός σκοπός των παραπάνω ενώσεων ήταν να προωθήσουν την ιδέα της ύπαρξης μιας εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί απειλή για μια δημοκρατική κοινωνία».

Σύμφωνα πάντα με το ίδιο σκεπτικό, «η ύπαρξη μειονοτήτων με διαφορετική κουλτούρα σε μια χώρα ήταν ιστορικό γεγονός, το οποίο μια δημοκρατική κοινωνία οφείλει να ανέχεται, ακόμη και να προστατεύει και να υποστηρίζει σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου».

Η απόφαση δέχεται ακόμη ότι δεν αποδείχθηκε από τα στοιχεία που επικαλείται η απόφαση του Εφετείου Θράκης (η οποία διέταξε τη διάλυση του σωματείου Τουρκική Ενωση Θράκης) ότι τα μέλη της είχαν εμπλακεί σε δραστηριότητες αντίθετες με τους διακηρυγμένους σκοπούς του σωματείου.

Πολύ περισσότερο μάλιστα δεν υπήρχε καμία απόδειξη ότι ο πρόεδρος και τα μέλη του σωματείου είχαν ποτέ καλέσει άλλους σε χρήση βίας, εξέγερση ή όποια άλλη μορφή απόρριψης των δημοκρατικών αρχών.

Το Ευρωδικαστήριο θεωρεί ότι η ελευθερία τού συνεταιρίζεσθαι αφορά το δικαίωμα οποιουδήποτε να εκφράζει με νόμιμο τρόπο τις απόψεις του για την εθνική του ταυτότητα.

Παραδέχεται όμως ότι αν και ορισμένες απόψεις ή λέξεις που χρησιμοποιούνται από κάποιους, μπορούν να φανούν σοκαριστικές ή απαράδεκτες στις Αρχές, εν τούτοις η διάδοσή τους δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτομάτως απειλή για τη δημόσια τάξη και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Είχε προηγηθεί άλλη μία παρόμοια απόφαση του Ευρωδικαστηρίου τον περασμένο Οκτώβριο, λόγω της άρνησης των ελληνικών Αρχών να αναγνωρίσουν τη νόμιμη σύσταση του σωματείου «Σύλλογος Νεολαίας Μειονότητας Εβρου». Ωστόσο, ήδη από το 2001 είχε εκδοθεί και άλλη απόφαση-καταδίκη για την άρνηση της Ελλάδας να αναγνωρίσει τη λειτουργία του σωματείου «Στέγη μακεδονικού πολιτισμού», από μειονοτικούς κατοίκους της Φλώρινας, με το σκεπτικό ότι υποδηλωνόταν πρόθεση αμφισβήτησης της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας.

Στην τελευταία απόφαση όμως, το θέμα αντιμετωπίζεται πλέον επί τον τύπον των ήλων, καθώς γίνεται ευθεία αναφορά στον όρο «τουρκική μειονότητα».

Η Τουρκική Ενωση Ξάνθης ιδρύθηκε το 1927 αλλά η απόφαση να μη χρησιμοποιεί τον όρο «Τουρκική» εκδόθηκε το 1983. Ωστόσο ουδέποτε, αναφέρεται στην απόφαση, το ελληνικό κράτος προσκόμισε έγγραφο που να αποδεικνύει ότι η δράση της στράφηκε κατά του δημοσίου συμφέροντος.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δέχθηκε έτσι ότι η Ελλάδα, στην περίπτωση της Τουρκικής Ενωσης Ξάνθης, παραβίασε και το δικαίωμα της δίκαιης δίκης, καθώς οι δικαστικές διαδικασίες διήρκεσαν περισσότερο από 21 χρόνια! Επιδίκασαν έτσι για τον λόγο αυτό αποζημίωση 8.000 ευρώ.

Μετά τις αποφάσεις αυτές, η Ελλάδα υποχρεούται πλέον να αλλάξει τη στάση της και να συμμορφωθεί προς τις «ευρωπαϊκές υποδείξεις», που θέτουν ζήτημα αναγνώρισης του δικαιώματος του εθνικού αυτοπροσδιορισμού.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 28-03-2008

Ανώνυμος είπε...

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Η δημοκρατία και η «δημόσια» τάξη

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΑΛΛΙΟΥ*

Με δύο αποφάσεις του (Emin κατά Ελλάδας, Τουρκική Ενωση Ξάνθης κατά Ελλάδας), το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε χθες (27.3.2008) την Ελλάδα για παραβίαση του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι, όπως αυτό κατοχυρώνεται στο άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Οι υποθέσεις είναι παρεμφερείς: στην πρώτη, τα ελληνικά δικαστήρια αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν το σωματείο «Πολιτιστικός Σύλλογος Τούρκων Γυναικών Νομού Ροδόπης», με το σκεπτικό ότι το επίθετο «Τουρκική» στην επωνυμία του σωματείου έρχεται σε αντίθεση με τη Συνθήκη της Λωζάννης και προσκρούει στη δημόσια τάξη. Στη δεύτερη υπόθεση, τα ελληνικά δικαστήρια έκριναν ότι είναι θεμιτή η διάλυση του σωματείου «Τουρκική Ενωση Ξάνθης», αφού σκοπός του τελευταίου ήταν η εμφάνιση και η προώθηση εθνικής τουρκικής μειονότητας στην Ελλάδα.

Το Δικαστήριο του Στρασβούργου δεν δίστασε να καταδικάσει -και μάλιστα ομόφωνα- την Ελλάδα. Ακολουθώντας την πάγια νομολογία του, έκρινε ότι η αντίθεση στη δημόσια τάξη δεν μπορεί να πιθανολογηθεί προληπτικά και αόριστα, παρά μόνον αν ένα σωματείο διαπράξει συγκεκριμένες παράνομες πράξεις. Κάτι που δεν συνέβη εν προκειμένω. Αντίστοιχα, επισήμανε ότι η επίκληση της ύπαρξης εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα δεν συνιστά από μόνη της απειλή για τη δημόσια τάξη και θεμιτό λόγο διάλυσης (ή μη αναγνώρισης) ενός σωματείου. Και τούτο, αφού η ύπαρξη μειονοτήτων και διαφορετικών πολιτισμών σε ένα κράτος αποτελούν ιστορικό γεγονός, το οποίο μια δημοκρατική κοινωνία θα έπρεπε να ανέχεται, να προστατεύει και να υποστηρίζει.

*Διδάκτωρ Νομικής, δικηγόρος


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/03/2008

Mήπως και αυτό το άρθρο να διδάσκετε στα σχολεία;;;

Ανώνυμος είπε...

απο την ιστοσελίδα
«Το Σύνταγμα» Διμηνιαία Επιθεώρηση
http://tosyntagma.ant-sakkoulas.gr/afieromata/item.php?id=777
Η θρησκευτική ελευθερία και η ελευθερία της έκφρασης
Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
πρώην Référendaire Ε.Δ.Α.Δ.


Εθνικές Μειονότητες

Μια άλλη σημαντική προσφυγή η οποία αφορούσε την ελευθερία της έκφρασης στη χώρα μας κι η οποία όμως δεν εξετάσθηκε από το Δικαστήριο κατ' ουσία ήταν η Αχμέτ Σαδίκ κατά Ελλάδας. Ο προσφεύγων ίχε καταδικασθεί για διέγερση σε αμοιβαία διχόνοια επειδή είχε χαρακτηρίσει στα πλαίσια προεκλογικής εκστρατείας τη μειονότητα στη Θράκη ως τουρκική. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου στην έκθεσή της επί της υπόθεσης δικαίωσε τον Σαδίκ, θεωρώντας ότι η καταδίκη του δεν ήταν αναγκαία σε μια δημοκρατική κοινωνία την στιγμή που δεν υπήρχε κανένα στοιχείο ότι ο χαρακτηρισμός αυτός είχε όντως προκαλέσει ταραχές[31]. Το Ευρωπαϊκό όμως Δικαστήριο έκρινε ότι ο προσφεύγων δεν είχε εξαντλήσει τα εσωτερικά ένδικα μέσα[32]. Κι έτσι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία ν' ασχοληθεί το Δικαστήριο του Στρασβούργου με τα μειονοτικά δικαιώματα που αποτελούν ένα από τα πιο καυτά θέματα αυτή την στιγμή στην Ευρώπη.

Μια νέα ευκαιρία παρουσιάσθηκε όμως σε προσφυγή που υπεβλήθη στο Στρασβούργο κατά της Ελλάδας από τον Σιδηρόπουλο και μερικούς άλλους κατοίκους της Φλώρινας[33] που χαρακτηρίζουν εαυτούς Σλαβομακεδόνες ή απλώς Μακεδόνες. Η προσφυγή αφορούσε τη μη χορήγηση από τα ελληνικά δικαστήρια άδειας λειτουργίας σε σωματείο με τίτλο Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού που επιδίωκαν να ιδρύσουν οι προσφεύγοντες. Ο λόγος για τη μη χορήγηση αδείας δεν ήταν ότι οι σκοποί του εν λόγω σωματείου, όπως αναγράφονταν στο καταστατικό, ήταν παράνομοι. Τα δικαστήρια κοίταξαν πέρα από το καταστατικό κι επιχείρησαν να βρούν τους πραγματικούς σκοπούς του σωματείου. Με βάση δε τους εικαζόμενους «πραγματικούς» σκοπούς του σωματείου τα ελληνικά δικαστήρια θεώρησαν ότι η Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού θα ανέπτυσσε αντεθνική δράση και δεν επέτρεψαν την ίδρυσή της. Τόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου όσο και το Δικαστήριο θεώρησαν ομόφωνα ότι υπήρξε παραβίαση της Συμβάσεως λόγω της εκτάσεως του προληπτικού ελέγχου που είχε ασκηθεί στην Ελλάδα.

Τα όργανα της Σύμβασης έκαναν όμως κι ορισμένες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις σχετικά με τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απεφάνθη ότι το εάν υπάρχει μια μειονότητα σε μια χώρα κι ο χαρακτήρας αυτής της μειονότητας, δηλαδή εάν είναι εθνική, θρησκευτική ή γλωσσική, αποτελούν ζητήματα που θα πρέπει να μπορούν να συζητούνται ελεύθερα σε μια δημοκρατική κοινωνία[34]. Δεν μπορεί δηλαδή να ισχυρίζονται οι αρχές ότι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει η τάδε μειονότητα και γι' αυτό δεν πρέπει να εγκριθεί το καταστατικό μειονοτικού σωματείου. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο πήγε ένα βήμα παραπέρα θεωρώντας ότι οι κάτοικοι μιας περιοχής έχουν το δικαίωμα να ιδρύουν συλλόγους για την προώθηση του ιδιαίτερού της χαρακτήρα. Δεχόμενο δε ως υπόθεση ότι σκοπός των προσφευγόντων ήταν να εκφράσουν μέσω του σωματείου τη μειονοτική τους συνείδηση κι αναφερόμενο σε κείμενα της Δ.Α.Σ.Ε. που έχει αποδεχθεί η Ελλάδα, το Δικαστήριο τόνισε ότι οι μειονότητες έχουν το δικαίωμα να ιδρύουν συλλόγους για να διαφυλάξουν την πολιτιστική τους κληρονομιά[35].

Η απόφαση λοιπόν του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στην υπόθεση Σιδηρόπουλος κι άλλοι κι οι εκθέσεις της Επιτροπής στην ίδια υπόθεση και στην υπόθεση Αχμέτ Σαδίκ περιέχουν ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις που μπορούν να συμβάλλουν σημαντικά στον τρόπο που αντιμετωπίζεται το μειονοτικό φαινόμενο στην Ελλάδα.

Μήπως και αυτό πρέπει να διδάσκετε στα σχολεία;
η συνέχεια του άρθρου παρακάτω.

Ανώνυμος είπε...

«Το Σύνταγμα» Διμηνιαία Επιθεώρηση
http://tosyntagma.ant-sakkoulas.gr/afieromata/item.php?id=777
Η θρησκευτική ελευθερία και η ελευθερία της έκφρασης
Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
πρώην Référendaire Ε.Δ.Α.Δ.

ΑΝΤΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΟΣ

Μετά την ολοκλήρωση της παρουσίασης των ελληνικών προσφυγών που αφορούν τη θρησκευτική ελευθερία και την ελευθερία της έκφρασης επιβάλλεται η εξαγωγή κάποιου γενικού συμπεράσματος. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι εύκολη υπόθεση επειδή οι προσφυγές αυτές είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Για να μην αναγκασθώ δε να πω ως συμπέρασμα ότι οι προαναφερθείσες ελληνικές υποθέσεις θέτουν ενδιαφέροντα νομικά ζητήματα, ας μου επιτραπεί να περιορισθώ στις προσφυγές που αφορούν τις μειονότητες. Το συμπέρασμα που βγαίνει από τις τελευταίες είναι προφανές. Στο χώρο των μειονοτήτων στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί «Θλιμμένοι». Όταν δε οι «Θλιμμένοι» αυτοί αδικούνται από τις αρχές μπορούν να προσφεύγουν στο Στρασβούργο με αρκετές πιθανότητες να δικαιωθούν."
Τέλος του β’ μέρους. Περισσότερα στην ιστοσελίδα.